Stacey, Het kleine oudje
Mijn hondje, Stacey, is 12,5 jaar. Een Yorkshire terrier. Het beestje loopt wel op haar laatste ‘beentjes.’ Veel slapen en allerlei geluidjes voortbrengen (beetje kreunen en steunen).
Snoepen wil ze nog wel en het liefst heel veel. Het lijkt wel of dat haar op de been houdt. Zodra ik opsta, loopt ze naar de kast, want ze weet uiteraard dat zich daar allerlei lekkernijen bevinden. En natuurlijk heb ik haar verwend.
Als ik eet, bedelt ze en als ik niet geef gaat ze me minutenlang aan zitten kijken. Dat verwennen is zacht uitgedrukt, want ik geef haar teveel en te vaak. Dat is niet tegen te houden. Ik kan het niet onderdrukken.
Onlangs dacht ik dat ze pijn had. ‘s Nachts werd ik wakker van haar gepiep. Ik ging meteen naar haar toe en sprak haar aan, terwijl ik een hand op haar lichaam legde en haar aaide. Gelukkig bleek ze gedroomd te hebben, want ze werd wakker en kwispelde.
Vaak ligt ze tegen me aan. Ik moet haar dan constant een aai op de bol geven. Telkens weer vraagt ze daarom, door met haar kleine ‘koppie’ mijn arm in beweging te brengen. Ze loopt moeizaam, is stram – maar blijkt en lijkt nog erg gelukkig. Als ze iets lekkers gekregen heeft, rollebolt ze over het kleed (zie foto – na een rollebol-partij). Ik hoop dat ze dat nog heel lang zal doen en zo ook tegen me aan mag liggen.
Frank
Heb jij ook een verhaal over jouw lieve hondje en wil je die met ons delen? Neem dan contact met ons op!
